عید مبعث پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله
می رسید از قــلــه هـای کــوه نــور از بلنـــدای تــشــرف در حــضــور فــــرش استقبال راهــش مـی شـدنـد هر چه جن و هرچه انس و هر چه حور کـــوه هــا هـــم در تــشـــهد آمـدنــد از تجــــلایی که شــد در کــوه نــور او چــــراغ شــــرع را آورده بـــود بر سر این جاده های ســوت و کـور تـــزکــیــه مــی داد روح خــاک را چـشـمـه چشمه با سخن های طـهــور مـثــل دریــا رودهــا را جـمع کــرد رودهــایــی از قــبـــایــل هـــای دور وحــی مــی آرود تا آنـجـا که عـقـل در خـودش می کــرد احـساس شعور شرح صدرش را کسی تخمین نـزد تا بـفـهــمــد کیست این سنــگ صبور و کــتـــابــــی بــود بــا خــط خـــدا تا بـشــر خــود را کـنــد با آن مــرور ای کــــتـــاب قــــل هـــو الله احــــد لــم یــلــد یــولــد و لــم کـفــوا احــد تا شـعـاع مــهـــرت عـالـمـتــاب شد مـهـربــانــی از خــجــــالت آب شــد این زمین دیـگــر کـویر تشنه نیست زنــده شد ، آبـــاد شد ، شــاداب شـد فــارغ از نسـل و نژاد و رنگ و بو هر غــلامــی با تو بود اربــاب شـد تــو هــمــانــی که بــلال مـسـجــدت گــل عرق هـایـش گــلاب نــاب شد هر که با تو با عــلــی راضــی نشد وصـل بـر دریــا نـشـد مــرداب شـد از زلال چــشــمــه هـای وحــی تــو تـشـنـه ای همچون علی سیراب شد این عــلــی که مـسـت پـیـغـمبر شده با دعــای مـصـطــفی حــیــدر شـده بعد از ایـن افـســار دنــیــا دست تـو ضرب و جمع وکسر و منها دست تو بعد از این دین های دنیا باطل است دیــن آدم تــا بــه خــاتـــم دسـت تـــو هل اتی که شرح زهرا و عـلـیــست گـشـتــه نــازل مـنــتــها بــا دست تـو سـیـزده مـاهـنــد در مـنـظــومــه ات گــردش ایـن سـیــزده تــا دسـت تــو فــوق ایـدیـهــم تـویــی یا مـصـطفی هـیــچ دسـتــی نـیـسـت بــالا دست تو رحمـة لـلـعـالـمـیـن تـنــهــا تــویــی پـس حـســاب روز فـــردا دســت تــو پــرچــم حــمــد خــدا دست عـلیست اخـــتــیــار پــرچــم امـــا دسـت تـــو هر چه ما داریم دست فــاطـمه است چونـکه بــاشد دست زهــرا دست تو تو خودت گفتی حسینت از من است پس حـسـیـن و کـربــلا هــا دست تو جـلـوه کــردی در عـلی اکـبــر ولی جــلــوه هــای این تــمــاشــا دست تو دست تو دست خــداونـد است و بس سـهــم ما یـکـبـار لبخند است و بس از حــرا می آیی و جــان می بـری روی دوشـت بــار قــرآن می بــری سـفــره می انــدازی و در خـانه ات مـثــل ابــراهــیــم مـهـمان می بری گــاه مــوسی می شوی و با خـودت آیــه هــای آل عــمــران مـی بــری گــاه کـشـتــی می شوی و نــوح را از دل امــواج طــوفـــان مـی بــری گــاه از شــوق عـلــی مـی بــاری و شوق خــود را زیر بـاران می بری نیمه شب ها روی دوش مـرتـضـی نــان و خـرمــای یـتـیـمان می بـری گــاه در سـلـمــان تــنــزل می کـنی عشق حــیــدر را به ایـران می بری گـــاه یـاد بـضـعـه ات مـی افـتــی و زیــر لـب نــام خــراســان می بـری می رسد روزی که خود می آیـی و یــوسف ما را به کـنــعـان می بری ای ســحــر خــیــز مـدیـنـه الـعـجـل ای شـفــای زخــم ســیــنــه الـعـجـل ای ســرای چـشـمـهـایـت بـا صـفــا امـــتــداد چـــشــم هــایـت تــا خـــدا غــار تــاریــک مــرا روشن کـنـیـد مــرده ام در بین ایـن ظـلـمت ســرا لـیـلـة الـمـحـیـای شب هـای حسیــن ای رســــول گــریــه هـای کــربــلا کــاروان سـمـت مــحــرم مـی رود کــاش من هــم جــا نـمـانـم از شـمــا از همان سر نیزه ای که می چکیـد خــون تــازه روی خاک کـوچــه ها سنگ هــا آمد...ســری افـتــاد وای خـواهـری میگشت زیــر دست و پا یک گلی گم کرده بود ای وای مـن عـمـه شـد آنـجــا کبود ای وای من |